Είδαμε το ντοκιμαντερ "Plastic ocean" του Plastic Free Greece και συζητήσαμε για όσα είδαμε αλλά και για τα συναισθήματα που μας προκάλεσαν. Εντυπωσιαστήκαμε από τα μεγέθη και συνειδητοποιήσαμε την προσωπική ευθύνη του καθενός από εμάς για ό, τι συμβαίνει στο περιβάλλον. Αποφασίσαμε πως τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και είναι ανάγκη να οργανώσουμε μια εκστρατεία! Δεν μπορούμε πια να κλείνουμε τα μάτια αφού ό, τι κάνει ο καθένας από εμάς επηρεάζει και τις ζωές των άλλων. Άλλωστε ούτε η θάλασσα ούτε ο αέρας έχουν σύνορα που να μπορούμε να ελέγχουμε. Όλα, αργά ή γρήγορα χτυπούν και τη δική μας πόρτα. Δεν είναι ανάγκη να ξεκινήσουμε με κάτι μεγάλο...αρκεί η αλλαγή της στάσης μας για αρχή. Ένα πρώτο, μικρό βήμα μπορεί να είναι η αρχή μιας μεγάλης πορείας! Για παράδειγμα αποφασίσαμε όλοι να γεμίζουμε τα παγουράκια μας, αντί να αγοράζουμε μπουκάλια νερό. Έτσι γλιτώνουμε τουλάχιστον 24 πλαστικά μπουκάλια τη μέρα, 120 τη βδομάδα, 480 τον μήνα, 4.320 σε μια σχολική χρονιά! Είδαμε πώς είναι τα μικρότερα κομμάτια των πλαστικών, που χρησιμοποιούνται ως πρώτη ύλη για τη δημιουργία νέων πλαστικών. Ενώ μοιάζουν ολοστρόγγυλα, στην πραγματικότητα έχουν αιχμές που έλκουν, όπως οι μαγνήτες, όσες τοξίνες επιπλέουν στην επιφάνεια της θάλασσας. Τα συγκεκριμένα άλλωστε βρέθηκαν στην παραλία όπου κάνουμε μπάνιο... Το ντοκιμαντέρ τελείωνε με τη φράση "Η γνώση φέρνει τη φροντίδα και η φροντίδα την αλλαγή". "Και η αλλαγή τι φέρνει;" μας ρώτησε η δασκάλα. "Την ανατροπή" φώναξε ο Μηνάς και όλοι τον χειροκροτήσαμε. Κι αλήθεια, ίσως είναι ανέφικτο να διορθώσουμε όση ζημιά έχουμε προκαλέσει ως τώρα στο περιβάλλον αλλά μπορούμε να σταματήσουμε εδώ! Αρκεί να έχουμε πάντα στον νου μας τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη "Εγώ, μονάχος μου, έχω χρέος να σώσω τον κόσμο! Αν δε σωθεί, εγώ θα φταίω!".
0 Comments
Leave a Reply. |